Münster it is!
Blijf op de hoogte en volg Hugo
26 Februari 2014 | Duitsland, Münster
We schrijven omstreeks november 2013. Ik ben sinds enkele weken begonnen aan mijn vierde jaar aan de Radboud Universiteit Nijmegen. Naar verwachting zal ik eind februari mijn Bachelor Culturele Antropologie definitief binnen hebben. Eén vraag dringt zich echter steeds vaker aan me op: wat ga ik daarna doen? Optie 1 valt al vrijwel meteen af; beginnen aan de Master Journalistiek kan enkel aan het begin van het academisch jaar, wat inhoudt dat ik een half jaar moet zien op te vullen alvorens ik daadwerkelijk aan een Master kan beginnen. Optie 2 is dan ook het volgen van extra keuzevakken, maar ook hiervoor voel ik weinig omdat ik op dat moment al enkele extra vakken volg en voor mijn gevoel wel aan een nieuwe uitdaging toe ben. De derde en laatste optie die ik op dat moment heb is een half jaar stoppen met studeren en tijdelijk gaan werken. Hier zitten echter weer diverse financiële haken en ogen aan, waardoor ik ook dit plan besluit naast me neer te leggen.
Ondertussen is mijn interesse gewekt door de Duitse hoofdstad Berlijn. Via diverse bekenden en tv-programma's heb ik begrepen dat Berlijn behoorlijk in trek is bij de jeugd en bij buitenlandse studenten in het bijzonder. Het is ook op dat moment dat de universiteit studeren in het buitenland volop promoot in de vorm van de Wil Weg Week, en de keuze voor een buitenlandverblijf dan ook snel gemaakt is. Vanaf dan gaat het snel. Omdat Journalistiek mijn voorkeur heeft is het voor de hand liggend dat ik via de contacten van de vakgroep Communicatiewetenschap mijn plaats in het buitenland verkrijg. Zij hebben echter geen uitwisselingscontract met Berlijn en bij nader inzien past een minder grote stad toch beter bij me. Van Sprang-Capelle naar een metropool als Berlijn is immers wel een erg groot contrast. Ik heb dan al wel voor mezelf uitgemaakt dat ik ook graag een taal wil verbeteren en omdat Duits me het best ligt besluit ik dat ik in principe naar Duitstalig gebied wil gaan. Ik heb geluk: ik mag kiezen uit drie schitterende steden, te weten Wenen, Neurenberg en Münster. Wenen lijkt me geweldig voor een stedentrip, maar valt voor een langer verblijf al af om dezelfde reden als bij Berlijn het geval was. Blijven over Neurenberg en Münster. Uit minimale research maak ik op dat de universiteit van Neurenberg is gelegen in het stadsdeel Erlangen dat ver buiten het centrum van de stad gelegen is. Studenten die hier in voorgaande jaren naartoe trokken noemden dit dan ook als zeer nadelig in hun verslagen. De andere keuzemogelijkheid Münster zegt me echt totaal niets, al kan ik me vaag iets herinneren dat de naam van deze stad ooit gevallen is in de geschiedenislessen op de middelbare school. Hoewel ik maar enkele verslagen van Nederlandse studenten kan vinden zijn ze stuk voor stuk lyrisch over de stad die in 2004 werd verkozen tot meest leefbare woonplaats ter wereld. Superlatieven schieten tekort om deze pittoreske stad in het hart van Nordrhein-Westfalen te beschrijven, zo begrijp ik van mijn voorgangers en dus ben ik direct enthousiast. De coördinator internationalisering vertelt me bovendien dat Communicatiewetenschap aan de Westfälische Wilhelms-Universität zeer hoog staat aangeschreven. Na een nachtje slapen en nog wat speurwerk op internet ben ik er uit: Münster it is!
Links en rechts heb ik al meermaals studenten gezien die uiteindelijk toch bedankten voor een Erasmusverblijf vanwege financiën, angst voor heimwee, maar vooral ook het vele regelwerk. Uiteraard heb ik hier ook over nagedacht, maar uiteindelijk moet je ook knopen durven doorhakken. Het financiële plaatje vind ik geen reden om niet te gaan. Hoe vaak krijg je immers de kans om met een behoorlijke beurs naar het buitenland te gaan? Als ik naar mezelf kijk heb ik ook altijd veel gewerkt naast mijn studie, dus beschik ik inmiddels over een buffertje mochten de kosten uiteindelijk toch wat tegenvallen. Voor heimwee ben ik ook niet echt bang, alhoewel ik me besef dat het in het begin best even slikken zal zijn als nieuweling in een stad waar je niemand kent en waar je je moet zien te redden in een andere taal. De sterke drang naar nieuwe uitdagingen heeft echter de overhand en dus vind ik het belangrijk om dit te doen, juist nu ik nog jong en redelijk onbevangen ben. Ik moet zeggen dat het regelwerk me zeer is meegevallen. Als je eenmaal een keuze hebt gemaakt en contact hebt met de universiteit in het buitenland is het een kwestie van wat papieren laten ondertekenen en naar het buitenland sturen. Dit is dus evenmin een reden om af te zien van een verblijf in het buitenland.
Allemaal leuk en aardig, maar stiekem vervliegt de tijd sneller dan je denkt. Intussen is het immers al bijna februari en ben ik door de feestdagen en bijbehorende kerstvakantie even niet met Münster bezig geweest. Dan realiseer ik me dat er nog slechts anderhalve maand rest om woonruimte te zoeken en ik maak me ineens toch wel een beetje zorgen. Een kamer zoeken in een een buitenlandse stad waar je niet zomaar op stel en sprong naartoe kunt is immers niet eenvoudig. Met mijn vader spreek ik af dat we in het laatste weekend van januari naar Münster rijden om een aantal kamers te bekijken. Tja, dan is het wel zaak dat ik ook daadwerkelijk een aantal kamers heb om een kijkje te nemen. Via studentenverslagen kom ik op de website van Studentenwerk, maar na wat mailen over en weer kom ik erachter dat zij weinig voor me kunnen betekenen. Ook op enkele andere websites vang ik al snel bot. Via wat Duitse studiegenootjes met bekenden in Münster probeer ik wat lijntjes uit te gooien in de hoop dat daar op korte termijn iets uitkomt, maar ook dat valt vies tegen. Eén van mijn Duitse medestudenten heeft echter een gouden tip: een facebookpagina met vraag en aanbod omtrent zogenaamde WG's (Wohngemeinschaften). Op goed geluk plaats ik een berichtje waarin in kort vertel wie ik ben en dat ik op zeer korte termijn een kamer zoek. Twee dagen later wordt ik via de Facebookchat al aangesproken door een vlotte jongen die kennelijk om een onderhuurder verlegen zit om de kosten voor zijn appartement mee te delen. Naast een middelgrote slaapkamer van +/- 16 m2 biedt hij een gemeenschappelijke woonkamer, douche/WC en aanzienlijke bergruimte voor 350 euro. Hijzelf blijkt een sportieve vent te zijn die ook nog eens de nodige tijd op de racefiets doorbrengt. Zou ik dan toch een keer mazzel hebben? Ik bedenk me geen moment en reageer meteen door te zeggen dat ik zeer geinteresseerd ben en het liefst nog het eerstvolgende weekend langskom. Hij is op zijn beurt eveneens enthousiast en de afspraak staat: vrijdagavond kan ik langskomen. Hoewel de oogst van slechts 1 concrete afspraak me wat tegenvalt heb ik er vreemd genoeg toch goede hoop op dat het weleens meteen raak zou kunnen zijn.
De vrijdag daarop is het dan zover en rijden pa en ik naar Münster. Hoewel ik na alle informatie bijna het gevoel heb dat ik er al eens ben geweest wordt dit toch echt de eerste keer dat ik Münster ga bezoeken. Eenmaal aangekomen voldoet de stad wel precies aan al mijn verwachtingen (gelukkig!) en voelt het al snel vertrouwd om hier rond te lopen. Wat meteen opvalt zijn de talloze Stadtbäckereien die je hier ziet en die het midden houden tussen bakkerij en koffieroom. Daarnaast is er in heel Münster werkelijk geen plein te vinden zonder dat er een statige kerk in het midden staat. Ook weten de Duitsers wel wat shoppen is en is er zeker rondom de Domplatz in hartje centrum heel wat winkelend publiek te zien. Nadat we alvast een indruk hebben gekregen van het stadscentrum ben ik toch wel benieuwd naar de universiteit. Via de autoloze promenade lopen we binnen een kwartier naar het imposante Schloss, het hoofdgebouw van de universiteit. Nu we hier toch zijn besluit ik binnen even te gaan vragen waar zich het Institut für Kommunikationswissenschaft bevindt. Het is werkelijk een verademing hoe vriendelijk ik geholpen wordt; de receptioniste komt letterlijk mee naar buiten en wijst ons de weg.
Hoewel de WWU niet over een duidelijke campus beschikt waar alles bijeen geclusterd is, vind je toch veruit de meeste gebouwen wel links van de binnenstad. Het Institut für Kommunikationswissenschaft bevindt zich dan ook op steenworp afstand van het Schloss. We nemen op het gemak een kijkje binnen en ondanks dat de begeleidster van Erasmus-studenten, waar ik eerder contact mee had, niet aanwezig is weet ik toch in ieder geval waar ik bepaalde personen en kantoren kan vinden. Nadat ik nog wat informatiebrochures heb ingeslagen vervolgen we onze weg naar het Kreuzviertel, de wijk ten noorden van de binnenstad, waar ik die avond een afspraak heb. Aan de Hoyastrasse, in het hart van Kreuzviertel, bespreken we een overnachting in een Hostel en eten een hapje bij de Italiaan. Stiekem vind ik het toch wel spannend: ik voel me weer even dat bleue jongetje van 18 dat toen net van het VWO kwam en op kamerjacht ging in Nijmegen. Hopelijk is het net als toen wederom bij de eerste meteen raak.
Na wat zoekwerk hebben we het gevonden: de Kerssenbrockstrasse. De eerste indruk is alvast goed; het appartement is gelegen in een rustige straat met eenvoudige maar toch nette woningen. De jongen waarmee ik eerder contact had is inderdaad een vlotte babbelaar, zoals ik had verwacht. Op amicale wijze leidt hij ons in rap tempo rond door de netjes bijgehouden vertrekken. Hij vertelt me dat er regelmatig een poetsvrouw komt en dat dit al is verrekend in de huurprijs. Wat een verschil met de viezigheid in het Nijmeegse studentenhuis waar ik eerder woonde. Ook de slaapkamer ziet er prima uit en is door de vierkante vorm vrij ruimtelijk. Zoals ik al verwachtte is de jongen inderdaad een sportieveling getuige de verschillende fietsen die hij in de berging heeft gestald. Hoewel er meerdere gegadigden zijn zegt hij me toe dat ik door onze gemeenschappelijke hobby een streepje voor heb. Het is me wel duidelijk: als ik toehap dan heb ik de kamer.
Pa is al even enthousiast als ik zo vertelt ie later onder het genot van een biertje in een van de vele Kneipen (kroegen). De volgende dag kijken we nog op het gemak wat rond en lopen we een keer rondom de Aasee, een groot meer op steenworp afstand van het centrum. Tegen de avond rijden we met een goed gevoel terug naar Nederland. Thuis aangekomen bedenk ik me geen moment en stuur ik een bevestiging dat ik de kamer graag wil hebben. Ik krijg meteen reactie: de kamer is van mij! Dat was dat; mijn avontuur in Münster kan wat mij betreft niet snel genoeg beginnen!
Ondertussen is mijn interesse gewekt door de Duitse hoofdstad Berlijn. Via diverse bekenden en tv-programma's heb ik begrepen dat Berlijn behoorlijk in trek is bij de jeugd en bij buitenlandse studenten in het bijzonder. Het is ook op dat moment dat de universiteit studeren in het buitenland volop promoot in de vorm van de Wil Weg Week, en de keuze voor een buitenlandverblijf dan ook snel gemaakt is. Vanaf dan gaat het snel. Omdat Journalistiek mijn voorkeur heeft is het voor de hand liggend dat ik via de contacten van de vakgroep Communicatiewetenschap mijn plaats in het buitenland verkrijg. Zij hebben echter geen uitwisselingscontract met Berlijn en bij nader inzien past een minder grote stad toch beter bij me. Van Sprang-Capelle naar een metropool als Berlijn is immers wel een erg groot contrast. Ik heb dan al wel voor mezelf uitgemaakt dat ik ook graag een taal wil verbeteren en omdat Duits me het best ligt besluit ik dat ik in principe naar Duitstalig gebied wil gaan. Ik heb geluk: ik mag kiezen uit drie schitterende steden, te weten Wenen, Neurenberg en Münster. Wenen lijkt me geweldig voor een stedentrip, maar valt voor een langer verblijf al af om dezelfde reden als bij Berlijn het geval was. Blijven over Neurenberg en Münster. Uit minimale research maak ik op dat de universiteit van Neurenberg is gelegen in het stadsdeel Erlangen dat ver buiten het centrum van de stad gelegen is. Studenten die hier in voorgaande jaren naartoe trokken noemden dit dan ook als zeer nadelig in hun verslagen. De andere keuzemogelijkheid Münster zegt me echt totaal niets, al kan ik me vaag iets herinneren dat de naam van deze stad ooit gevallen is in de geschiedenislessen op de middelbare school. Hoewel ik maar enkele verslagen van Nederlandse studenten kan vinden zijn ze stuk voor stuk lyrisch over de stad die in 2004 werd verkozen tot meest leefbare woonplaats ter wereld. Superlatieven schieten tekort om deze pittoreske stad in het hart van Nordrhein-Westfalen te beschrijven, zo begrijp ik van mijn voorgangers en dus ben ik direct enthousiast. De coördinator internationalisering vertelt me bovendien dat Communicatiewetenschap aan de Westfälische Wilhelms-Universität zeer hoog staat aangeschreven. Na een nachtje slapen en nog wat speurwerk op internet ben ik er uit: Münster it is!
Links en rechts heb ik al meermaals studenten gezien die uiteindelijk toch bedankten voor een Erasmusverblijf vanwege financiën, angst voor heimwee, maar vooral ook het vele regelwerk. Uiteraard heb ik hier ook over nagedacht, maar uiteindelijk moet je ook knopen durven doorhakken. Het financiële plaatje vind ik geen reden om niet te gaan. Hoe vaak krijg je immers de kans om met een behoorlijke beurs naar het buitenland te gaan? Als ik naar mezelf kijk heb ik ook altijd veel gewerkt naast mijn studie, dus beschik ik inmiddels over een buffertje mochten de kosten uiteindelijk toch wat tegenvallen. Voor heimwee ben ik ook niet echt bang, alhoewel ik me besef dat het in het begin best even slikken zal zijn als nieuweling in een stad waar je niemand kent en waar je je moet zien te redden in een andere taal. De sterke drang naar nieuwe uitdagingen heeft echter de overhand en dus vind ik het belangrijk om dit te doen, juist nu ik nog jong en redelijk onbevangen ben. Ik moet zeggen dat het regelwerk me zeer is meegevallen. Als je eenmaal een keuze hebt gemaakt en contact hebt met de universiteit in het buitenland is het een kwestie van wat papieren laten ondertekenen en naar het buitenland sturen. Dit is dus evenmin een reden om af te zien van een verblijf in het buitenland.
Allemaal leuk en aardig, maar stiekem vervliegt de tijd sneller dan je denkt. Intussen is het immers al bijna februari en ben ik door de feestdagen en bijbehorende kerstvakantie even niet met Münster bezig geweest. Dan realiseer ik me dat er nog slechts anderhalve maand rest om woonruimte te zoeken en ik maak me ineens toch wel een beetje zorgen. Een kamer zoeken in een een buitenlandse stad waar je niet zomaar op stel en sprong naartoe kunt is immers niet eenvoudig. Met mijn vader spreek ik af dat we in het laatste weekend van januari naar Münster rijden om een aantal kamers te bekijken. Tja, dan is het wel zaak dat ik ook daadwerkelijk een aantal kamers heb om een kijkje te nemen. Via studentenverslagen kom ik op de website van Studentenwerk, maar na wat mailen over en weer kom ik erachter dat zij weinig voor me kunnen betekenen. Ook op enkele andere websites vang ik al snel bot. Via wat Duitse studiegenootjes met bekenden in Münster probeer ik wat lijntjes uit te gooien in de hoop dat daar op korte termijn iets uitkomt, maar ook dat valt vies tegen. Eén van mijn Duitse medestudenten heeft echter een gouden tip: een facebookpagina met vraag en aanbod omtrent zogenaamde WG's (Wohngemeinschaften). Op goed geluk plaats ik een berichtje waarin in kort vertel wie ik ben en dat ik op zeer korte termijn een kamer zoek. Twee dagen later wordt ik via de Facebookchat al aangesproken door een vlotte jongen die kennelijk om een onderhuurder verlegen zit om de kosten voor zijn appartement mee te delen. Naast een middelgrote slaapkamer van +/- 16 m2 biedt hij een gemeenschappelijke woonkamer, douche/WC en aanzienlijke bergruimte voor 350 euro. Hijzelf blijkt een sportieve vent te zijn die ook nog eens de nodige tijd op de racefiets doorbrengt. Zou ik dan toch een keer mazzel hebben? Ik bedenk me geen moment en reageer meteen door te zeggen dat ik zeer geinteresseerd ben en het liefst nog het eerstvolgende weekend langskom. Hij is op zijn beurt eveneens enthousiast en de afspraak staat: vrijdagavond kan ik langskomen. Hoewel de oogst van slechts 1 concrete afspraak me wat tegenvalt heb ik er vreemd genoeg toch goede hoop op dat het weleens meteen raak zou kunnen zijn.
De vrijdag daarop is het dan zover en rijden pa en ik naar Münster. Hoewel ik na alle informatie bijna het gevoel heb dat ik er al eens ben geweest wordt dit toch echt de eerste keer dat ik Münster ga bezoeken. Eenmaal aangekomen voldoet de stad wel precies aan al mijn verwachtingen (gelukkig!) en voelt het al snel vertrouwd om hier rond te lopen. Wat meteen opvalt zijn de talloze Stadtbäckereien die je hier ziet en die het midden houden tussen bakkerij en koffieroom. Daarnaast is er in heel Münster werkelijk geen plein te vinden zonder dat er een statige kerk in het midden staat. Ook weten de Duitsers wel wat shoppen is en is er zeker rondom de Domplatz in hartje centrum heel wat winkelend publiek te zien. Nadat we alvast een indruk hebben gekregen van het stadscentrum ben ik toch wel benieuwd naar de universiteit. Via de autoloze promenade lopen we binnen een kwartier naar het imposante Schloss, het hoofdgebouw van de universiteit. Nu we hier toch zijn besluit ik binnen even te gaan vragen waar zich het Institut für Kommunikationswissenschaft bevindt. Het is werkelijk een verademing hoe vriendelijk ik geholpen wordt; de receptioniste komt letterlijk mee naar buiten en wijst ons de weg.
Hoewel de WWU niet over een duidelijke campus beschikt waar alles bijeen geclusterd is, vind je toch veruit de meeste gebouwen wel links van de binnenstad. Het Institut für Kommunikationswissenschaft bevindt zich dan ook op steenworp afstand van het Schloss. We nemen op het gemak een kijkje binnen en ondanks dat de begeleidster van Erasmus-studenten, waar ik eerder contact mee had, niet aanwezig is weet ik toch in ieder geval waar ik bepaalde personen en kantoren kan vinden. Nadat ik nog wat informatiebrochures heb ingeslagen vervolgen we onze weg naar het Kreuzviertel, de wijk ten noorden van de binnenstad, waar ik die avond een afspraak heb. Aan de Hoyastrasse, in het hart van Kreuzviertel, bespreken we een overnachting in een Hostel en eten een hapje bij de Italiaan. Stiekem vind ik het toch wel spannend: ik voel me weer even dat bleue jongetje van 18 dat toen net van het VWO kwam en op kamerjacht ging in Nijmegen. Hopelijk is het net als toen wederom bij de eerste meteen raak.
Na wat zoekwerk hebben we het gevonden: de Kerssenbrockstrasse. De eerste indruk is alvast goed; het appartement is gelegen in een rustige straat met eenvoudige maar toch nette woningen. De jongen waarmee ik eerder contact had is inderdaad een vlotte babbelaar, zoals ik had verwacht. Op amicale wijze leidt hij ons in rap tempo rond door de netjes bijgehouden vertrekken. Hij vertelt me dat er regelmatig een poetsvrouw komt en dat dit al is verrekend in de huurprijs. Wat een verschil met de viezigheid in het Nijmeegse studentenhuis waar ik eerder woonde. Ook de slaapkamer ziet er prima uit en is door de vierkante vorm vrij ruimtelijk. Zoals ik al verwachtte is de jongen inderdaad een sportieveling getuige de verschillende fietsen die hij in de berging heeft gestald. Hoewel er meerdere gegadigden zijn zegt hij me toe dat ik door onze gemeenschappelijke hobby een streepje voor heb. Het is me wel duidelijk: als ik toehap dan heb ik de kamer.
Pa is al even enthousiast als ik zo vertelt ie later onder het genot van een biertje in een van de vele Kneipen (kroegen). De volgende dag kijken we nog op het gemak wat rond en lopen we een keer rondom de Aasee, een groot meer op steenworp afstand van het centrum. Tegen de avond rijden we met een goed gevoel terug naar Nederland. Thuis aangekomen bedenk ik me geen moment en stuur ik een bevestiging dat ik de kamer graag wil hebben. Ik krijg meteen reactie: de kamer is van mij! Dat was dat; mijn avontuur in Münster kan wat mij betreft niet snel genoeg beginnen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
